بايد فراموشت کنم،چنديست تمرين ميکنم
من ميتوانم ميشود آرام تلقين ميکنم
با عکسهاي ديگري تا صبح صحبت ميکنم
با آن اتاق خويش را بيهوده تزيين ميکنم
سخت است اما ميشود در نقش يک عاقل روم
شب نه دعايت ميکنم ،نه صبح نفرين ميکنم
حالم ! نه اصلا خوب نيست تا بعد بهتر ميشود
فکري براي اين دل تنهاي غمگين ميکنم
من ميپذيرم رفته اي و بر نميگردي همين!
خود را براي درک اين صد بار تحسين ميکنم
از جنب و جوش افتاده ام
ديگر نميگويم به خود
وقتي عروسي ميکند
آن ميکنم، اين ميکنم
خوابم نمي آيد ولي از ترس بيداري به زور
با لطف قرص قد نقل يک خواب رنگين ميکنم
هر چه دعا کردم نشد شايد کسي
آآآآآمين نگفت
حالا تقاضاي دلي سرشار از
آآآآمين ميکنم
نه اسب. نه باران .نه مرد آمد و تنهايم و
اين دائميست
اسب حقيقت را خودم با اين نشان
زين ميکنم
يا ميبرم يا باز هم نقش شکستي تلخ را
در خاطرات سرخ خود با رنج آذين ميکنم
حالا نه تو ماله مني نه خواستي
سهمت شوم
اين مشکل من بود و هست
در عشق گلچين ميکنم
کم کم ز يادم ميروي اين روزگار و
رسم اوست
اين جمله را با تلخي اش صد بار
تضمين ميکنم
