امشب چه دلم نوشتن می خواهد ...
امشب چه دلم هم دردی قلم را می خواهد ...
و امشب چه دلم باران ...
فت سپید بنویس ، صفحات غم را پاره کن و خاکستر ...
اما نمی دانست
نمی دانست که این خاکستر نوشت های من ...
این ورق ها که –به قول او – بوی غم می دهد ...
خود سپیدند ...
سپیدند ، چون هربار که دلم ابری ست ...
می نویسم و چشمانم بارانی ...
و کدامین باران است که نشوید ؟!
*
امشب باز دلم هوایی شده ...
امشب کبوتری در قفس بال بال می زند و ...
باز چشمانم مات شده اند و مبهوت مانده اند ...
شاید لرزه ای کوچک ...
مرا برد به عمق لرزش او...
لرزش دلش...
چه می گویم ؟ کدامین لرزه ؟
چه کسی ؟ او ؟ لرز ؟
نه ، اشتباه نکن...
اگر لرزی هست ...لرز دل نیست...
لرزه ی کوچک ، مرا برد به لرزش دومردمک معصوم ...
و لغزشی پاک از دریایی پرشور تا ساحلی خموش ...
و هراس دارم من از این خموشی ...
می دانم اگر روزی زخم سرباز کند ...
شاید تنها یک آه ...
فقط آه ...
ویرانم می کند ...
آهش خانمان سوز تر ز هر لرزه ای ست
و...
امشب چه دلم ...
|
امتـــــیاز مطلبــــ : 23
|
تـــــعداد امتـــــیازدهندگــــان : 7
|
مجموع امتـــــیاز : 7
